Мачните мигови на проклетијата се сновеа внатре во вените
Пишуваќи ја така со крвта темната книга на јадови и чемери
Недозволуваќи притоа да се стркала барем една солза,врела,сјајна солза
Зарем станав исконска подвижна табла каде небото ги пишува своите тајни.
Да рече сенката,ова е самракот каде љубовта се губи во парчиња
И се препушта на сивата осама
И реков,ако треба ќе ја силувам ноќта,онака како ѕвер
Како некој бесрамник кој не се плаши од жигот на бесконечноста.
Сенката зареви кутрата,о бескрајни црнила прегрнетеме
Овие проколнати ноќни талкачи сакаат болката да ми ја подарат
И така
Ширеќи ја околу неподносливата реа која крајот го најавува.
Од далечината,млаката насмевка на нерасонетото сонце
Го влечеше возбудливиот круг на светлината
Кажуваќи му на ѕвездениот непокор дека е време за одмор
Само сенката остана во се ова на аголот од темната уличка.
Нема коментара:
Постави коментар