Убијци на Сништа

Вие,Убијци на моите Сништа

Кои низ годините изминати, со вашите крвави раце

Јадевте лакомо од мојата имагинација

И ја поганевте мојата Света Религија на Поезиата

Правеќи го секој дом каде што ќе задомев во пепел

Оставаќи ме да гребам со ноктите по сувите ораници

Бараќи го полускапаното зрно жито како залак

Вие,да вие Убијци на моите Сништа

За неколку дена ќе ви напишам писмо од Иднината

Каде се сите вистини живи

Каде што нема ни Светци,ни Гробови

Вие,вие сепак зачувајтеси по некој рѓосан талир во џебот

Кога ќе отидам од другата страна на Вечноста ќе ве потсетам за ова.

Сега,не кријте се во сомнежот,очајот ќе ве предаде подло

Сега,само затворетеги очите и оставетеме еден миг да дишам

Не сум марионетка на Небото за да градам Кули Вавилонски.

Небеше тешко сето ова да се кажи ,зарем не

А како да не кажам кога и сите Бајки сега се мртви

Ги видов во пеколот како вријат

И не би го гаснел она светло кое некаде во далечините свети

Но евеги повторно Убијците на Сништа

За секој случај ќе ја допушам цигарата мирно

Горчините ќе ги вовлечам во себе

Пепелта нека ја растураат тие.