Нова Руба

Потикнат од прошталната песна на крвта

Која го запоседнуваше просторот над земјата

Малку збунето барав место меѓу облаците

Каде се раѓаше нова светлина

Ја зграбив новата руба

Оставаќи ги сите нишки од минатото

И раскинатата наметка од мракот врз каменот

Кој пукаше насекаде

И низ пискот глаголеше

Не сонуваш веќе

Оти сонот не е веќе твој таинствен господар додека спиеш

Не сонуваш, предајсе веќе на милосрдието

Се исправив

Гледаќи ги јавачите како летаат во одминатите виори на животот

Треската во месото веќе ја немаше

Сега

Негде некаде се распливнува скрбот

Препуштаќи им место на тишините.