Ако останав недоречен

Најтешко ми беше да тргнам кон себеси

И да зачекорам вистински

Каде времето небеше исполнето со безначајности

Не поради годините или месеците кои ми останаа

Туку поради мојата душа која во поднебјето на сите Светови чекаше

Да се расчлени во слоевите на Христоликоста

Да

Сега се има смисла

Мојот постоење ми ти било напишана химна на животот

Која другите само ја слушале

Кога спонтано,кога намерно

Та сега на крајот од оваа тешка реалност

На облаците со блага утеха ја оставам тагата

Кога ја напуштав шумата од заблуди со плачот се простив

И

Евене  на самиот крај

Ве повикувам

На молчење

Гледаќи како се превиткува оставената болка

И напуштениот бес

Простете

Ако останав недоречен

Само да знаете,знам

Дека со мојата Смрт,ќе ја победам Смрта