Вистинскиот Поет

Вистинскиот Поет,никогаш не сонува,зошто живее свесно во соништата,и ги преминува границите на нестварното,кое за него е стварно,но сепак на другите им раскажува како се да е само сон...па и кога им раскажува за Смрагдните Светови,Златните Кули,зелената Месечина,и пурпурното утро,повторно го гледаат како чудак..чудак кој ги преминал границите на смртноста..и кој знае дека Смрта е само премин во друга димензија...зборувам за вистинскиот поет,кој и своето Ах е трепетливо парче од неговата душа,кое го пресликува верно на хартијата..кога Поето кажува Ах,тогаш и небесата тивко крикнуваат како потврда дека е така..зборувам за Поетот,а не за бесцелните пишувачи на белата хартија,кои мртвите букви засекога им остануваат само мртви букви,кои времето ги брише тогаш кога смрта ќе го направи своето,и така тие бесцелни пишуваши остануваат прекриени со прав,заминуваќи засекогаш во заборавот...вистинскиот Поет,уште кога се раѓа е награден со Бесценетата Награда..Печатот ан Вечноста кој го носи во својот Болскот во очите..болскот кој секогаш го води напред,и кога го плукаат,и го мразат,и го отфрлаат...а земните признаниа..ех..па има премногу бесцелни пишувачи кои ги грабаат....лепеќи ги на ладните ѕидови..ех,пусто да не се родиш како Поет...