Како и секогаш,покорна ја наведнав главата
Пред стожерот на Црквата
Со здив од суво грло
Кое ми го влечеше млакото ветре.
Се обидував да вратам во живот некоја искра
Но сомненијата и понатаму се котат,како апежите нејзини
Безполезно,а и ноќта веќе истече
И сенката на месечината се изгуби
Оставаќи ми во стегнатите тупаници грутки мрак.
И ова што измина е без значение
Шепнав
Можеби затоа дланкиве се без сетила
И само во прстите останале сите спомени.
Го задушив крикот во себе
Нејасните надежи за тоа ме натераа.
Нема коментара:
Постави коментар