Тој што е најблиску до Вистината
Знае дека во овој зелен и лилав град,веќе вино не се пие
Додека белите сенки наутро само скрб појадуваат
Донесен од под земја,каде сета врева е стивната.
Не се верни веќе на крстот
Ни пак на Велес ,ни на Перун
Под тежината на коските,саде се влечат во посните лета
Не сонуваат,којзнае,можеби се веќе пењушки.
Зошто живеат,и зошто пепелта нивна да ја растуриме меѓу ѕвездите
Кога Благословената Светлина незнаеа да ја џвакаат
Зарем да им простиме,што и Божицата Весна ја Сотреа
И ја натераа низ зајачки плашливи очи да не гледа.
Испукани се овие раце до глуждови,да знаете
Но преданијата не ги фрлија во бунар смрдлив
Така беше,така ќе биде
И сега и по пет века
Нема коментара:
Постави коментар