Држиго Јазикот подалеку во дупката
Не му давај да ја премине границата на забите
И скрбот нема да се оплодува
Зарежа силно Светецот од иконата
И ме допре со показалецот
Надвор
Преморена душа испаруваше
Бараќи си го своето вистинско обличие меѓу Божествата
Зарем повторно да ги откопчувам мислите
Го прашав Светецот
И во матни бездни да паѓам
И давеници во сопствени заблуди да спасувам
И надежи од врел песок да вадам
Шурките секнаа од каде се цедеше Љубовта
Крцкаат малку злокобно дрвјата
Бучи утробата
Густата збиеност на мракот ги обви прстите
Ја прекри устата.
Нема коментара:
Постави коментар