Изморен си од лагите во кој те оковаа.

Додека коските ме оковуваа, Се грчев во себе,неможеќи ни човечки да се исклештам... Грутки од сув воздух голтав додека копав по земјата, Проколнуваќи ја додека таа злокобно си поигруваше со сето неродено време.. Едно е да молчиш покорно,друго е да се разјадуваш од сознанието,и кажував...раснев во твојот овоземски свет,во присвоената куќа каде Јудејците се распостилаа секојдневно,не копнеев по злато како нив,ни пак на Блудот се радував.....не словеа,туку кркореа некако матно радосни,кога пееа,пееа грозна песна за победата,и сопствената горделивост ја величеа....но таен вестител се јави,и без да те праша на полна месечина ми прослови...овдешните луѓе меѓу кои си,немаат корен,а немаш и ти корен меѓу нив..оди,оди таму каде што Блесокот на Ѕвездата ќе те грее..оди,зошто мртвиот лач во очите ќе ти всадат..не скрби веќе..породот за кој мислиш дека е твој,не е твој..оди,и заколнисе пред Олтарот Повторно...оди,изморен си од лагите во кој те оковаа.