Такви се Очите без Надеж

Кога Човек ќе западне во Беда

Тогаш некако копнее само по чуда

Прво само верува

Потоа ги доживува и на Јавето и во Сонот

Ги реди Чудоредијата насекаде околу себе

Гледа

Како Зелен Оган ја грее Месечината

Златен песок тече од Сонцето

Се радува на Риби со Сребрени крлушки

Ете тогаш

Може да јаде и мов и камен,и сит е

Со ветер се прекрива на постела

И лесно противречи на Проклетијата

Се сеќава

Дека отсекогаш под клепките му спиеле соништата

Та ги буди лесно без пцости и клетви

Такви се

Да такви се Човековите бледи очи

Кои во небото гледале уште со надеж

А потоа останале и без Надеж.