Пусто решив да бидам Поет

Ми се фати јазикот од премаленост

Помогнетеми да го извлечам од устата

Пусто решив да бидам Поет

А тоа беше во Праисконот

Па наместо да ревам кога сум обеспокоен

Со зборови да го распарам времето на пола

И лесно да ја напишам линијата на Животот и на Небото

Не ми смета ,така мислам Смарагдниот прстен на раката

Подарок од Самовилата Агапи,да ме чува ете од Проклетијата на Поетите

И да не играм како збрлавен на дожд

Туку само со врвовите на прстите да ги допирам капките

Во кој се кријат сите некажани зборови

Вие пиштете од утробата браќа и сестри

Ваша е измамата додека сте живи

Неутешните души ги слушав кога кобнички зборуваа

А ним Смрта им ја кажала Вистината

Би било злостроство за ова подоцна да дознаете

 Само Смрта и Вечноста се тие кои некого го нарекуваат Поет

И името негово го втиснуваат засекогаш во Каменот

А вие дотогаш

Вашите нејасно развлечени зборови расфрлајтеги

Бидеќи не сте сеуште измиени со молитво исцедени од тагата

Јас знам

Во ноќта ја слушате својата песна,со разденување ја заборавате

А сепак ги подавате рацете кон сите сеќавања повторно да воскреснат

Јасно е

Ве демне вашиот безумен уплав на заборавот

Та зборувате дека Душата е црвена,жолта,и дека се предавате на Оганот

И пресметано се ослободувате од вашите создадени стихови

Во кое е барањето за земна лицемерна почест

Ви се чудам

Мафтате со ветерот,додека огништата се гасат насекаде

А вие опуштено воздивнувате,сонуваќи како седите на врвот од светот

Разберете.не сум подбивник со арамиска душа

Туку ви кажувам,

Какви се оковите во кој е окован Поетот додека го има перото во рака.