Нема повеќе и што да се крие

Кога дојдов до брегот на новиот ден

Потекоа шурките со Небесна светлина

Немаше земја

....немаше луѓе

................немаше ни птици

Единствено живиот пламен се вртеше насекаде

Во круг,без ниедна сенка внатре

Ветерот полека започна да ја носи пајажината од сонот

И без скрб во себе

Без да ми горчи душата

Реков

Тргни кон белината,без тешко да дишеш

Таму има поинакви сеќавања

Повторно реков

Отвориги дланките и следиги линииите

Инаку ќе станеш камен меѓу камењата

Надвор од пламенот

И тргнав

И сеедно ми беше што некои ќе ми судат и сега

Ова е некој нов настан

И почнува

Останува се во старите времиња

Кога Раснев по тежината на Јад

И неисплаканите солзи

Постојано мислеќи на новиот ден

Нема повеќе продуван страв околу тилот

Ни пак згуснати лочки од темнина

Нема

Нема повеќе и што да се крие