Стравот

Стравот

како своја престолнина го зеде срцето.

Се прогласи за Чудотворител

а не причинител на секакви безумија.

Рече,бил повеќе истребител,помалку избавител

та како што беше угу гол

Зеде со својот змијовиден камшик

месото да го прочистува од секакви гревови.

Е де

еднаш донесе и утешение и заштита

кога беше згуснат мракот,и се лепеше на темето

молитвата на невидливиот Светец го скаменуваше

та стануваше голем пакосник

Многу ги сакаше кучешките заби на крајот од усната

и секогаш мувлосани коски им даваше да глодаат

незнаете,страсно ја љубеше гробната светлина

тогај стануваше читач на минатото

и како виулици носеше нови морници.

Имаше и тој триста маани

Небеше син на Сребрената Месечина

Гласот му заоѓаше,кркореше тивко

Кога боските на Цвета ќе му прелетаа пред него.

Којзнае,дали некогаш ќе излезе од мракот на споулавената надеж

И својата зелена крастава кожа ќе ја фрли на сонце

Но никогаш нема да биде сеач на плодно семе

И сеедно ќе му биде,што е понеделник или сабота.