Апостоли на Лицемерието

Празнината помеѓу небото и земјата

Се исполни со слатки мољни,родени од празни воздишки

Та час прават искривени виножита

Час ви го даваат привидот дека сте живи светци

А час ви ја дерат кожата се до вашите волчји коски.

Како проколнат поет ви го кажувам сето ова

И повеќе овие стихови се за невините,штотуку родените

Отколку за вас,кои се капите во крв,се замивате со солзи

Заплеткани во испокинати нишки на секојдневието

Исполегнати во живеалишта на очај.

И не купувајте повеќе огледала,изработени на нејасна месечина

Ќе ја видите вашата душевна осаменост како ви се смее

Од ликот изобличен ќе се исплашите

И ќе почуствувате како под вашите клепки,пловат мртви облаци

Единствено,утешително ќе биде,заборавената насмевка од младоста.

Сакате за среќата да зборуваме,и да ја бараме,и да ја имаме

А сеуште ни Оче Наш не научивте да кажувате

Од мирисот на годишните времиња се огадивте

И саде лачот од темнината го збирате во дланките

Бараќи ја при тоа помеѓу четири мртви ѕидови вечноста.

Нејсе,и вудвосан ќе минам под крстот

А вие и понатаму останете да бидете Апостоли на Лицемерието

И чекорете озарени,со скриени мисли за блуд

Но наскоро,крикот на Небото ќе ве разбуди

И ќе ве повика,поплитко да се закопати во земјата

За да може патникот од иднината да ве најди смирени.