Мирисот на Рајот го носеше со
себе
Кога вратите на моето срце ги
отвараше
Стоев,малку занесен,малку со
исплашени детски очи
Додека радоста потсконуваше на
моите дланки
Светлината,ах таа светлина ме
заслепи
Недаваќи ми да ги видам твоите
црни криља
Нејсе, си реков тогаш
Како и многупати после тоа
Но никогаш не запаметив,кога се
роди болката
И од која небесна шурка протече
бесот
Твојата присутност ја расфрлаше
насекаде
Правеќи да заспивам тивко како
времето
Негледаќи дека светот околу нас е
јама без дно
Ете ,реков Ах,сега ќе кажам ех
Кога и пламенот на пеколот би ме
прегрнал
Не ќе се жалам
Ако знам дека и ти некаде во
мојата близина се смееш.
Нема коментара:
Постави коментар