Крикот веќе не доаѓа од Бездните
Тој проклет крик веќе живее во мене
Како некое величенствено суштество
Со илјада златни крлушки наредено
И саде раскажува за некое неслучено зло
Дека деновите неродени ќе се распарчуваат
Дека ќе горат како суварки
Дека коркачи мажи ќе станат генерали славни
Дека солени ветришта ќе ја бришат добрината од срцата
И дека со свето вино блудници ќе благословуваат
Без ум ли си,знам некој ќе ме праша
А Јас само безгласно ќе заплачам
Ќе се прекрстам
Со молитва во себе
Ќе го развлекувам крикот
Се додека не стане призрак на минатото.
Нема коментара:
Постави коментар