Исто како Годо

Најтешко е во бесмислата да бараш смисла

И при тоа да губиш постојано парче од сопственото постоење

Знаеш дека се е нестварно

Но болката понекогаш те уверува во спротивното

Очекуваш,нешто што никогаш нема да дојди

Во безбројните будни ноќи

Бакнуваш нечии усни,од кој само отров течи

Лажеќи го срцето дека и тоа е некоја Љубов

Исто како Годо,го гледаш утрешниот ден

Но денешниот не го живееш

И одважно небаре си господин,на уморот

Му се потсмеваш на полноќ

Прашуваќи го дали знае што е тоа живот.

И не си сам,и не сум сам

Сите сме тука во различна варијанта

Врзани во времето,наречени

Милион маченици на мигот нероден