Само Молчи Сенко

Не ја одвојувајте сенката од себе

Ни пак ја згуснивајте во Човечкото Обличие со лик

Само наутро свртетеја кон сонцето

И толку

А во заодот заедно

Истакаете наметка  од месечева свила

Ќе ви се најди кога напливот од секакви искушенија ќе ве натисни.

Знам

Ќе ви останат гребнатинки од светлината

По душата

И од тоа усните безгласно ќе ви се придвижат

Но сепак олабавете и смекнете

Во таинствениот живот на ѕвездите е другиот дел од сенката ваша

Каде дозреваат сите ваши копнежи.

Така е

Еве и мракот воздивна

Даваќи му дикат време на сонот да се возобнови

За полесно да го совлада треперот на месото

И,наквечерина е

Време е,и кажувам на сенката,не станувај прозирна

Не ќе се одвоиме и сега од бесконечието на времето

Само молчи и слушајги вестителите на надеж како шептат

За Амброзијата на Животот

Која во себе го носи Вселенскиот Рев

Само молчи.