Ме закопавте во пепелта на вашиот заборав
Без да ми ги спуштите моите тешки клепки
И седнавте околу оганот,исто како пијаните Татари
Неслушаќи го шепотот на Судбината
Која низ шумот на сите тивки потоци ви зборуваше
Дека сум од родот на Феникс.
Евеме,без бунило во себе
Источно од вас,но во близина на вашите сенки
Дојдов
Не да ви ја продадам,туку да ви ја подарам темнината
Онаа истата која и на Лазар му ја подаривте
А вие,затегнетеги вашите измитарени кожи
И почнете да копнеете за светлината на ѕвездите.
Но пред да се згрчите
И очите да ви набабрат
Раскинетеги вашите млаки соништа
За дланките ви бидат празни
Не ми кажавте тогаш барем збогум
Не ви кажувам сега добре ве најдов
Само
Евеме,без бунило во себе.
Нема коментара:
Постави коментар