Гледаќи во Небото,каде птиците оставаа траги со песните
Не зборувавме за годините,кои беа исполнети со туѓи зборови
Се доближувавме,кршеќи го молкот
И чекањето,кое миговите не ги броеше
Недостасуваше,само еден вистински збор
Кој ќе ја собереше сета тишина
И ќе го избришеше сето бледило кое висеше
Небаре беше најгустата пајажина .
Времето притискаше,додека во далечините
Меѓу брезите свиреше старата песна
Сакаќи барем тоа Ништото да го претвори во Нешто
И тоа што беше вчера,да не биде утре.
Сето ова е само уморна слика на еден изминат ден
Исполнет на десната страна со една стара лита клупа
Од лево,туѓата гордост и лажната љубов која се продаваше ефтино
Напред,безначајни датуми,кои не се запишани во стариот роковник
Нема коментара:
Постави коментар