Стеблото на Надежта

Ете,повторно

Започна да се спровира низ прстените на времето

Насмеана

Радуваќи се на белите облаци

И

Неплашеќи се од осојните засеци на планините

Во кои одекнуваа предвечерни песни од Младоста

Ах Младост,воздивна

Го изминав невратот

Талкав и џвакав темнина

Спиев покрај црна птица со мртви криља

Одеќи така од нигде кон ништо

Ах Младост

Не ме влечат веќе таинствените длабочини на минатото

‘рѓата на поразот падна

И невидливата грамада на мртвиот воздух се распрсна

И се насмевна,малку чудно девојката самјак

Небаре ја откри загатливоста на Бескрајот

И без да размислува

Го спрегна идниот миг да ги досегне соѕвездијата

Каде се возвишуваше стеблото на Надежта.