Некаде во рушевините на душата
Под пластовите од пепелта
Се провлекуваше низ плачот
Прошката
Која времето сакаше да го запре
И така
Болката да ја натера
Да не воскреснува пред секој нероден миг
Шепотеќи му утешително
На секој сегашен миг
Твоето име беше Љубов
Кое беше изговарано
Со копнеж
Со страст
И во копнеж
И во страст
Пиеќи го виното
Кое ме опиваше исто
Како секој твој поглед
Правеќи ме роб
При секој твој допир
Но,ете
И Бесконечноста знаела
Но молчела
Нашиот крај ми ти бил запишан
Уште во самиот почеток
Некаде таму
Во твојата празнина
Та сега
Некаде во рушевините на душата
Под пластовите од пепелта
Се провлекуваше низ плачот
Прошката
Нема коментара:
Постави коментар