Болна Утеха

На крајот на сите вселени

Каде што одмараа Еоните

Седеше моето празно срце

Чекаќи да помине Љубовта

И само ронки да остави

Како болна утеха

Ама тишината

Таа проклетница

Која ѕидови дебели изградила

И кафези подигнала

Само тивко се брануваше

Небаре е најподмолниот потсмев

Седеше

Без страв во себе

Гледаќи ја олујата која беснееше

Некаде во некое

Место

Каде лагата се оплодуваше

Смееќи се кучешки