Научиме како да простам,за да постојам и понатаму

Празнината помеѓу Земјата и Небото сега ја исполнувам

Со стопен смарагд што го најдов на дното од душата

Измеѓу,редам стотици нежни виножита

И полека ја сликам иконата на сродната душа

Во слаткава игра ставив и нежни молњи

Над ликот сеуште нејасен гледам стои  сончев круг

Бездруго,оваа е таа мојата неотгатливата половина

На трпеза,низ  дождалецот ја канам со капинов сок

Додека нежно треперат лисјата од сребро

Сега е само одраз на далечен оган

Не навистина

Не е таа заборавена светлина која истекува од шурките на Вечноста

Поинаква е отколку што вие мислите или знаете

Таа е Бесценетиот Александров камен на наквечерината

И меѓу живите е

Ја доживеав во лесна езотерична состојба

И кажав тогај

Јас сум твојот роб на воздишки

А ти возвишиме,над сите заборавени зборови

Го повторувам ова и денес со својот вчерашен глас

Сите

Сите испокинати нишки помеѓу нас врзиги

И научиме

Како да простам

За да постојам и понатаму

Крениго,како што го кревав и јас пехарот  златен

Пиеќи ги сите заборавени здивови

Ако не друго

Насмевни ми се

Недаваќи судбината да ја надополн сета моја тага

И биди мојот одраз во огледалото

Насмевни ми се

И недавај по вторпат да станам Орфеј.