понедељак, 25. септембар 2017.

Единствен грев прават сега очите



Тоа што го нарекував Љубов
Вчера како пепел падна од моите усни
Единствен грев прават сега очите,гледаќи како
Празно е местото на клупата во паркот
Нем е јазикот,ах се сетив,тишината го загради
Не ќе оживее повеќе таа искра
Од срцето истече и последната капка од пламента река
Се исчезна во чадот од цигарите
Се,па и твоето предавство.

Седнувам,покрај скитникот кој сака да заплаче
Со пустина во душата
Носеќи ја на дланките млаката надеж
Барем во Вечноста да ме одмини твоето студенило
Не, не е ова признаие за тага
Само молитва на ветриштата кои ја параат душата

Од утре
Да од утре ќе ги лекувам сите рани со купени насмевки
Ионака многумина ги продаваат
И по некоја полуискрена прегратка
За Честа ,па таа е веќе бесценета

И на буниште може да се пронајди.


Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...