Пурпурни Цветови

Додека Пурпурноста венееше покрај ѕидините на Манастирот

Непогалена од Човечка рака

Заблудените,лудите,богами имаше

И праведни ама им ги вадеа очите

И во мракот ја голтаа иднината незаситно

И

Со врелината на здивот,се пикаа во разни писанија

Бараќи некое копиле на мигот нероден

Да ги прогласи за мислители на столетието.

Само Малкумина

Кои се радувававме на Месечевата песна

Предевме со глаголењето некое бесконечие

Кое како пролетија одеше во неврат

Чекаќи тогај некое полупијано Монашко признание

Негледаќи дека и ние сме во најубавото обличе на малоумие

Кое не апеше,ние воскликавме

Кое и пресната кожа ни ја јадеше

Кое ни ги буручкаше сите сознанија за разумот.

Етего,извикавме

И ние

И другите околу

Богочетецот,на скаменет рид стоеше,полугол

Со мртви вејки околу себе опколен

Кому душата не му беше зелена

И кој немаше обетка на уво

И околу него зелени муви не летаа

Не беседеше за нас,или со нас

Само се спогоди со Иднината

Оставаќи не да се клештиме на црната земја

И се урнаа небесите за нас

И го кренаа во небесите Него

Којзнае дали разбравме нешто од ова

Додека топлите ветриња чкртаа во ноќите

Ама барем

Легнувавме на земја

За да ги одмрсиме патеките на животот

И да наслушниме како доаѓа

Пурпурноста

Носеќи го во себе ѕвездените пајажини

Во кој беа заплеткани сите Човекови судбини.