недеља, 21. мај 2017.

Помеѓу моето Ах,и твоето Ех



Поминувам покрај моето Ах,закопан во темнината
На бескрајниот Ум,редеќи ги сите имагинарни реалности
Кои беа фрлени во бунарот на заборавеното време
И пред да кажам уф,ги ожививам
За да не станат крвави зборови кои ќе започнуваат со Оф.

А Ти,Ти која постојано гориш во Бездната на Лудилото
Со многу страв во себе постојано кажуваш Ех...
Оставаќи Животот да плачи за тебе
И таму каде што не му е место.

Минатото пишува зарем не,под налетот на жолтата светлина
Од лојаната свеќа,која остана да стои на прагот пуст
Ја гледам како се топи,исто како маската на ликовите

Доаѓа тишината,само ветерот скитник ќе ни прави друштво
Јас ќе стојам и ќе молчам покрај моето Ах
Ти,ќе го прегнуваш без солзи во очите празното Ех
Бидеќи и двајцата сме со сила избркани од сонот.






Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...