Со Благословот на Русалките

Црниот Лебед заплака над несватливото и нероденото

Пред полноќта

Заедно со Месечината

Додека на исток Русалките утехата му ја чуваа

Само силуетата која стоеше покрај спилите

Воздивнуваше низ просторот

И го стискаше силно,мигот

Во дланките вкочанети.

Ова беше една ноќ

Кога Бог одмараше

А ветерот си играше со прамењата на цвеќарката

Родена кога војните се разминаа една со друга

Шепна,прошепоти,малку воздивна,но не крикна

Силуетата,Лебедот го прегрна

На Месечината и се поклони

Од Русалките Благослов побара

И Темјанушката во раката ја зеде како утеха млака.

И тргна,без Гавранот проштална песна да му запее

Со цигарата во уста

Оставаќи го куферот полн со лити спомени

Таму каде што громовите пишуваа пеколни писма

Таму каде што волчјиот виеш не ќе го морничави

Таму каде што Часовникот,оди и напред и назад

Тргна.без мудроста на Достоевски

И песните на Лорка

И не ги изброа чекорите додека чекореше по булеварот

Само благо се насмевна на музиката од стариот Виолинист.