Имам толку многу години
Што не паметам дека некоја Бајка станала стварност
Но паметам едно дете
Кое секогаш одеше во Продавницата за среќа
И купуваше полна корпа со насмевки
Ги делеше и кога солзи му капеа
И кога дождот му го миеше лицето
И кога сонцето го пржеше по тилот
Но тоа
Откако ќе премалеше од добрина
Секогаш одеше кај докторот, кој ја лекуваше
Неговата кршлива душа
И се враќаше и повторно,и повторно во продавницата.
Годините минуваа,продавницата се затвори
Луѓето започнаа да се плашат од насмевките
Детето
Детото го почуствува првиот Бакнеж
Ги испи првите голтки од нектарот на Љубовта
И започна да лета на криљата од ветерот
Заедно со времето
Каде просторот исчезнуваше
Ги затвораше очите
И гледаше со очите на срцето
Зборуваќи и повеќе на Љубовта,а не на другите
Земиме одавде,јас не припаѓам помеѓу луѓето
Помеѓу нивното зло.кое добрина го викаат
Помеѓу нивното Его,кое живот го нарекуваат
Земиме,и однесиме да се заколнам пред светлината
Да клекнам пред Бесмртните
Каде погледот на детото нема да биде чуден.
Имам толку многу години
Што не паметам дека некоја Бајка станала стварност
Но паметам едно дете
Кое ги скроти соништата,и ги направи негови понизни слуги
Кое постоеше во многу облици
И кое без страв во себе пишуваше на каменот
Кое не се плашеше од изгубените души
Не ја чуствиваше празнината
И одеше во тишината со гордо крената глава.
Имам толку многу години
Што не паметам дека некоја Бајка станала стварност
Но паметам едно дете
Кое се ослободи од апсурдната стварност
И Бајките ги претвори во жива вистина.
Нема коментара:
Постави коментар