Во долгата и вечна ноќ

Далечните грмотевици,без чуство за болка

Забораваќи дека тука постои и Судбина

Или кога ќе се стемни,некаде се провлекува некоја молитва

Која лази од некој слеп проклетник

Минуваќи низ секакво месо

Лесно докажуваат дека сепак има умирање

Некој со повеќе гнев во себе

Некој благороден и возвишен,наслушнува

За песната која ја создала некоја усфитена мисла

И нејзината тажна развлеченост

И отвореното небо,кое граба во темнината

Носеќи ги сите нивни лажни времиња

На тие призраци со крв

Тие верни кукли на душевната бркотница

Некаде

Во неопределени далечини каде грмотевиците се плодат.

Ама,етего собеседникот се огласува

Не ме слушате,и не ме гледате во своето слепило

Оти во гласот ви е стравот од осаменост

Во долгата и вечна ноќ,каде ќе немате придружник

Оти вашата внатрешна разбуричканост е само омраза

Која раѓа само грмотевици.