Евеме
Дојдов со своите гревови
Оставаќи ја планината да ја истресе
од себе
Отровната магла врз голите врвови
Дојдов
Несакаќи да гледам како гази ,како смрт
Студеното сеќавање во кое сеуште е втиснат твојот лик.
Да
Му бев товар и на небото,таму
Евего сега се дига и спушта рамномерно
Топеќи ги бигоросаните воздишки со пролетнава роса
И земјата од сето ова смекна.
Ја стискам силно цигарава со усните
Слушаќи го безгласното смеење на некој слеп скитник
Кој така го искажува својот јад
Но падната ѕвезда ме теши
Заплачи
За да не бидеш тежок како нечија судбина
Заплачи
Заедно како некогаш со својата сенка
Ќе видиш
Ќе се сурнат гревовите кон минатото.
Нема коментара:
Постави коментар