среда, 7. децембар 2016.

Е ,нема Бог



(потонати во Магла,како верни сенки,се мачиме да клекниме на колена,бидеќи не боли бодежот од Крстот,кој го фрливме кога станавме Безначајни)


И на небото му станаа претешки
Молитвите кои ги џвакаме пред олтар
Со глас без ехо
И не гледаме
Како под сводот на Ангелите
Плачат сите неродени души
И
И понатаму како далдисани
Го омеѓуваме рајот со змијарници
Кои ни се котат во устите
Ами што чекаме сега
Да ни никнат уште волчјите катници
Та се што има крв во себе
Да го легниме крај бездната на бездомност
Да ги избришими сите врвици
А на нашите чупиња да им кажеме
Расплетеги косите за клетви да фрлате

Е нема Бог
Оти ни истинаа очите
Оти ние е голема устата
Оти само лапаме лакомо празнотија
Не не гледа небото
А вчера на Светците очите им ги копавме
Бараќи од таму да потечат златни шурки

Е нема Бог
Оти поминаа осумте плодни милениуми
А ние
И Распетието го ишкртавме
И житијата ги продадовме
Да сега
Ни воскресот не ќе го видиме.

Се откажавме од себеси,зарем не
Не си ги кубете косите
Оти судбината нема да не чешла повторно

Навистина.ова беше Рисјанска земја
Со детска послушност во очите
Каде и селските Баби ги пееа Небесните Оди

Сега
Под пепелта на самоодрекување
Ќе молчиме
Гледаќи во ништо
Со мисли за пролетните шуми.

Нема да ве уверувам дека оваа песна е за за оваа Земја,и нема да ве уверувам дека со песнава докажувам нечие предавство,само ги истргав некаде од виугите мислите кои гневно баботеа,за утрешниот ден...ете само толку.

Чернодримски






Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...